Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kwidzynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Halina Maliszewska

Protokolant: sekretarz sądowy Patrycja Lis

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Spółki Komandytowej w M.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Spółki Komandytowej w M. kwotę 12.316,69 zł (dwanaście tysięcy trzysta szesnaście złotych 69/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 maja 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

3.  zasądza od pozwanej M. W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Spółki Komandytowej w M. kwotę 5.934,92 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery złote 92/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia Halina Maliszewska

Sygn. akt I C 827/23 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w M. wnosił o zasądzenie od pozwanej M. W. kwoty 13.455,27 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty. Powód wnosił nadto o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego poniesionych w elektronicznym postępowaniu upominawczym..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela (...) Sp. z o.o. łączyła umowa pożyczki nr (...) zawarta w dniu 14 czerwca 2021 r. za pośrednictwem platformy internetowej pośrednika kredytowego, na podstawie której pozwanej zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 10.000,00 zł na łączny okres 180 dni. W związku z opóźnieniem w spłacie zobowiązania pożyczkodawca podjął względem pozwanej działania windykacyjne o charakterze polubownym, które jednak okazały się bezskuteczne i nie doprowadziły do wykonania przez pozwaną zobowiązania określonego w umowie. Pożyczkodawca na podstawie Ramowej Umowy Przelewu Wierzytelności z dnia 16 września 2021 r. i Aktu Cesji nr 16 z dnia 26 stycznia 2022 r. zbył przysługującą mu względem pozwanej wierzytelność na rzecz powoda. Ponadto przed wniesieniem pozwu powód podjął próbę polubownego rozwiązania sprawy, wysyłając do pozwanej wezwanie do zapłaty wzywające do uregulowania zaległych kwot pod rygorem dochodzenia wszystkich przysługujących mu roszczeń na drodze sądowej. Do dnia skierowania powództwa pozwana nie uregulowała swojego zadłużenia względem powoda.

Powód wskazał, że dochodzone roszczenie stało się wymagalne z dniem 11 grudnia 2021 r., a na jego wysokość składają się:

⚫

niespłacony kapitał w kwocie 10.000,00 zł;

⚫

niespłacona prowizja za udzielenie pożyczki w kwocie 1.549,22 zł;

⚫

niespłacone odsetki kapitałowe maksymalne naliczone przez pożyczkodawcę od kwoty udostępnionego kapitału od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia wymagalności pożyczki w kwocie 59,18 zł;

⚫

odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie naliczone zgodnie z zawartą umową pożyczki od pozostałego do spłaty kapitału pożyczki i prowizji od dnia następującego po dniu wymagalności pożyczki do dnia wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu wierzytelności na powoda, dokonanej według stanu na dzień 25 stycznia 2022 r., które zostały nabyte przez powoda w kwocie 138,14 zł;

⚫

odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia następującego po dniu wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu wierzytelności dokonanej według stanu na dzień 25 stycznia 2022 r. do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa od kwoty pozostałych do zapłaty kapitału pożyczki i prowizji w kwocie 1.708,73 zł.

Pozwana M. W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej zwrotu kosztów procesu.

Pozwana podniosła zarzuty braku wykazania roszczenia co do zasady i co do wysokości, niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki oraz braku legitymacji czynnej procesowej powoda.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że w materiale dowodowym sprawy brak jest jakichkolwiek dokumentów, które potwierdzałyby, że pozwana dokonała akceptacji treści zawartych w załączonych do pozwu wydrukach, w formie pisemnej bądź innej. Treść wydruków wywołuje zatem wątpliwości co do tego, czy pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Powód nie załączył do akt niniejszej sprawy dowodu, który miałby stanowić o zapoznaniu się pozwanej z postanowieniami umowy przed jej zawarciem. Stanowiło to naruszenie przepisu art. 384 § 1 k.c.

Ponadto załączona do materiału dowodowego umowa pożyczki nie zawiera podpisu pozwanej. Powód nie wykazał, że pozwana złożyła oświadczenie woli wskazujące na zawarcie z wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki. Nie przedłożył w tej mierze wniosku pozwanej o udzielenie pożyczki, który był wymagany do zawarcia umowy pożyczki. Z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika również, że pozwana była klientem poprzednika prawnego powoda, tj. że dokonała czynności związanych z rejestracją na platformie pożyczkowej, a następnie złożyła wniosek o pożyczkę, która została jej udzielona. Powód nie załączył wniosku rejestracyjnego pozwanej, potwierdzenia, że poddała się ona weryfikacji ani samego wniosku o pożyczkę, mimo że zgodnie z treścią umowy pożyczki nr (...) z dnia 14 czerwca 2021 r. w celu zakończenia procesu rejestracji oraz potwierdzenia warunków umowy strona pozwana miała dokonać jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł na rachunek bankowy pierwotnego wierzyciela lub wybrać usługę automatycznej weryfikacji rachunku bankowego ((...)).

Jednocześnie pozwana podkreśliła, że zastrzeżona w treści umowy pożyczki prowizja w wysokości 1.549,22 zł powinna podlegać badaniu pod kątem jej abuzywności. Pozostaje przy tym bez znaczenia zgodność wysokości tej opłaty z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, bowiem wzór przedstawiony w art. 36a ust. 1 u.k.k. wskazuje maksymalną, a nie powszechnie obowiązującą wysokość kosztów pozaodsetkowych. Nie można przy tym przyjąć, że pozwana dobrowolnie zgodziła się na warunki określone w umowie. Doświadczenie życiowe, jak i zasady logiki podpowiadają, że pożyczkodawca zawsze przedstawia konsumentowi gotowy wzorzec umowy i nie czyni w nim szczególnych zmian na wniosek pożyczkobiorcy. Powód w sposób powtarzalny przy każdej umowie stosuje koszty maksymalne. Zdaniem pozwanej postanowienie nakładające obowiązek prowizji w takiej wysokości, w świetle pozostałych postanowień umownych dotyczących chociażby czasu trwania umowy (30 dni) winno zostać z umowy wyeliminowane w całości. Umowa nie została zawarta na zbyt długi okres, zaś z treści umowy nie wynikało, aby prowizja pozostawała w jakimkolwiek związku z konkretnymi czynnościami poniesionymi w związku z realizacją umowy. Tym samym niezależnie od oceny zgodności tego postanowienia umownego z ustawą o kredycie konsumenckim należy uznać, że prowizja była oderwana od faktycznych kosztów poniesionych przez pożyczkodawcę, stanowiąc dodatkowe, nieekwiwalentne wynagrodzenie za korzystanie przez pozwaną z pożyczonego kapitału.

Pozwana podniosła też, że wobec niewykazania przez powoda skutecznego zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwaną a jej wierzycielem pierwotnym, umowę przelewu wierzytelności należy uznać za bezskuteczną a powód nie posiada legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu. Dodatkowo przedłożenie kopii umowy cesji wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji nie jest odpisem oryginału załącznika, o którym mowa w art. 129 § 2 k.p.c. Przedłożone przez powoda kopie dokumentów związanych z zawarciem umowy o przelew wierzytelności stanowią jedynie wycinek całości co pozbawia Sąd możliwości kontroli pozostałej treści dokumentu i jedynie z oświadczenia powoda wynika, że pozostała treść zawierała jedynie dane innych podmiotów, podczas gdy mogła zawierać wiele innych informacji, chociażby dotyczących zobowiązania pozwanej. Dodatkowo dokumenty te nie mogą być poświadczone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika, ponieważ do potwierdzenia zgodności wyciągu z okazanym dokumentem uprawniony jest notariusz zgodnie z treścią art. 96 pkt 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. prawo o notariacie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana M. W. korzystając ze swojego adresu e-mail złożyła elektroniczny wniosek o przyznanie pożyczki za pośrednictwem strony internetowej (...). W wiadomości otrzymanej drogą elektroniczną na adres e-mail (...) w dniu 14 czerwca 2021 r. o godzinie 10:13 otrzymała ofertę pożyczki w kwocie 10.000,00 zł na 30 dni, z ostateczną kwotą do spłaty wynoszącą 11.608,40 zł. Przedmiotowa wiadomość zawierała załącznik z formularzem informacyjnym dotyczącym wnioskowanej pożyczki.

W dniu 14 czerwca 2021 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz pozwana M. W. zawarli umowę pożyczki nr (...) w kwocie 10.000,00 zł na okres 30 dni.

Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 11.608,40 zł. Pożyczkobiorczyni zobowiązała się zwrócić całkowitą kwotę do zapłaty w terminie do 14 lipca 2021 r.

W skład kosztów pożyczki wchodziły prowizja w kwocie 1.549,22 zł oraz odsetki kapitałowe w łącznej kwocie 59,18 zł. Ponadto w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkodawca zastrzegł sobie możliwość naliczenia odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym, tj. odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Potwierdzenie zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki pozwana otrzymała w wiadomości wysłanej drogą elektroniczną na swój adres e-mail w dniu 14 czerwca 2021 r. o godzinie 10:19.

Kwota pożyczki została wypłacona pozwanej w dniu 14 czerwca 2021 r. w drodze przelewu dokonanego przez pośrednika kredytowego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na należący do pozwanej rachunek bankowy numer (...).

( dowód: umowa pożyczki nr (...) – k. 17 – 18 akt, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej – k. 19, 90 akt , wydruki wiadomości e-mail – k. 76, 77 akt, wyciąg za okres 14.06.2021 – 30.06.2021 – k. 89 – 93 akt )

W dniu 26 stycznia 2022 r. na mocy Aktu Cesji Nr (...) wydanego w oparciu o (...)z dnia 16 września 2021 r. wierzyciel pierwotny (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonał na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółki komandytowej z siedzibą w M. przeniesienia między innymi wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...), zawartej z M. W..

(...) S.A. w imieniu powoda pismem z dnia 27 stycznia 2022 r. zawiadomił pozwaną o przelewie wierzytelności oraz wezwał ją do zapłaty kwoty 11.748,99 zł (należności kapitałowe - 10.000,00 zł, naliczone odsetki i koszty poprzedniego wierzyciela – 1.746,54 zł, naliczone odsetki – 2,45 zł).

Pozwana nie odpowiedziała na powyższe wezwanie.

( dowód: (...)– k. 9 – 10 akt, Akt Cesji nr (...) – k. 14, wyciąg z Załącznika do Aktu Cesji nr (...)z dnia 26.01.2022 r. pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...)sp. z o.o. (...)sp.k. – k. 15 akt, oświadczenie wierzyciela pierwotnego o zapłacie przez powoda ceny z tytułu nabycia wierzytelności – k. 16 akt, pismo (...) S.A. z dnia 27 stycznia 2022 r. – k. 8 akt )

W dniu 19 maja 2023 r. powód wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego przeciwko pozwanej M. W. z pozwem o zapłatę kwoty 13.455,27 zł.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 14 czerwca 2023 r. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym uwzględniający żądanie pozwu, sygn. akt VI Nc-e 780164/23.

Z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwaną nakaz ten utracił moc, w związku z czym postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 11 sierpnia 2023 r. elektroniczne postępowanie upominawcze w przedmiotowej sprawie zostało umorzone.

( dowód: wydruk pozwu w sprawie VI Nc-e 780164/23 – k. 26 akt, nakaz zapłaty wydany w sprawie – VI Nc-e 780164/23 k. 32, sprzeciw pozwanej – k. 37 – 40 akt, postanowienie SR Lublin Zachód w Lublinie z dnia 2023-08-11 – k. 54 akt )

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione co do zasady i w znacznej części zasadne co do wysokości.

Stan faktyczny Sąd ustalił wyłącznie na podstawie dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda. Pozwana bowiem nie zaoferowała Sądowi żadnych dowodów. Wezwana zaś przez Sąd do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania, bez usprawiedliwienia nie stawiła się na rozprawie wyznaczonej na dzień 11 stycznia 2024 roku, wobec czego Sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania pozwanej.

Z przedłożonych dokumentów wynika, że wierzyciel pierwotny zawarł z pozwaną umowę pożyczki nr (...) z dnia 14 czerwca 2021 r. Pozwana nie uregulowała w terminie zadłużenia, co doprowadziło do powstania zaległości. Powyższe okoliczności wbrew zarzutom pozwanej powód wykazał stosownymi dokumentami.

W niniejszej sprawie pozwana w odpowiedzi na pozew podniosła szereg zarzutów, przede wszystkim zarzut braku wykazania roszczenia dochodzonego pozwem co do zasady i wysokości. Pozwana zaprzeczyła przede wszystkim, by zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. sporną umowę pożyczki.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki jest zatem umową dwustronnie obowiązującą. W przypadku pożyczki pieniężnej pożyczkodawca po przekazaniu pożyczkobiorcy ustalonej kwoty pieniężnej ma zatem prawo żądać zwrotu pożyczonych środków finansowych.

W niniejszej sprawie umowę pożyczki zawarto przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość.

Definicja umowy na odległość zawarta zostało w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (tekst ujednolicony Dz.U. z 2023 r. poz. 2759).

Zgodnie z tym przepisem umowa taka jest zawierana przez przedsiębiorcę z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Ważnym warunkiem zawarcia umowy pożyczki na odległość jest przedstawienie konsumentowi przed zawarciem umowy w sposób jasny i zrozumiały wszystkich informacji na temat warunków i kosztów pożyczki. Dlatego na stronach firm pożyczkowych znaleźć można suwaki służące określaniu dokładnych kosztów pożyczenia konkretnej sumy pieniędzy, ramowe umowy pożyczek oraz tabele opłat. Również na stronie internetowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., tj. podmiotu wskazanego w treści umowy pożyczki jako świadczącego usługi pośrednictwa kredytowego na rzecz wierzyciela pierwotnego ((...)) udostępniany został taki suwak, a także formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego. Okoliczność ta czyni oczywiście bezzasadnym zarzut pozwanej dotyczący rzekomej niemożliwości zapoznania się przez nią z postanowieniami i warunkami umowy pożyczki przed jej zawarciem.

Wbrew też zarzutom pozwanej powód wykazał, że pozwana otrzymała formularz informacyjny w załączniku do wiadomości e-mail otrzymanej od (...) Sp. z o.o. w dniu 14 czerwca 2021 r. o godzinie 10:13 ( k. 76 akt ). W załączniku do następnej wiadomości otrzymanej w tym samym dniu o godzinie 10:19 otrzymała dodatkowo dokument umowy w formie elektronicznej ( k. 77 akt ). Jak wskazano już we wcześniejszej części uzasadnienia, pozwana nie zaprzeczyła, że ww. wiadomości faktycznie otrzymała. Zostały one wysłane na jej adres e-mail, z którego wysłała wniosek o pożyczkę. Pozwana w piśmie z dnia 2 stycznia 2024 r. potwierdziła, że adres e-mail (...)należy do niej ( k. 88v akt ). Fakt akceptacji formularza informacyjnego przez pozwaną i fakt akceptacji umowy pożyczki jest w tych okolicznościach oczywisty. Bez akceptacji pozwanej nie mogłoby dojść do zakończenia procedury udzielenia pożyczki i wypłaty kwoty pożyczki a fakt wypłaty jest oczywisty, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Niewątpliwie zatem z inicjatywy pozwanej pomiędzy (...) Sp. z o.o. a pozwaną M. W. doszło do zawarcia w drodze elektronicznej umowy regulowanej przez ustawę z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczeniu usług drogą elektroniczną (tekst ujednolicony Dz. U. z 2020 r., poz. 344).

Zawarta pomiędzy pożyczkodawcą a pozwaną umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst ujednolicony Dz.U. z 2023 r., poz. 1028). Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumenckie rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Przedmiotowa umowa pożyczki spełnia powyższe przesłanki, wobec czego stosuje się do niej przepisy przytoczonej ustawy. Umowa zawarta w tych okolicznościach nie zawiera podpisów stron i dla swej ważności i skuteczności nie musi ich zawierać.

Konsument, który zawarł na odległość umowę o usługi finansowe, może od niej odstąpić bez podania przyczyn, składając stosowne oświadczenie na piśmie w terminie czternastu dni od daty zawarcia umowy (art. 27 ustawy o prawach konsumenta). W niniejszej sprawie pozwana nie wykazała, aby od zawartej umowy odstąpiła, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c.

Podkreślić należy, że pozwana nie wykazała również, by ktoś wykorzystał jej dane osobowe do uzyskania pożyczki. Logicznym w świetle zasad doświadczenia życiowego jest, że gdyby zdarzenie takie miało miejsce, to pozwana zawiadomiłaby organy ścigania, a w toku niniejszego procesu w celu podjęcia obrony przed nieuzasadnionymi roszczeniami powoda stawiłaby się na rozprawie w celu złożenia zeznań w charakterze strony na okoliczność bezprawnego wykorzystania jej danych osobowych. Tak postępuje człowiek należycie dbający o swoje interesy. W niniejszej sprawie pozwana nawet nie stawiła się na rozprawie mimo wyraźnego, skutecznego wezwania Sądu, swojej nieobecności nie usprawiedliwiając.

W ocenie Sądu powód w niniejszym procesie nie musiał wykazywać dokumentami całej procedury poprzedzającej udzielenie pozwanej pożyczki przez wierzyciela pierwotnego. Obowiązkiem powoda było wykazanie faktu zawarcia umowy, z której wywodzi swoje roszczenie, któremu to obowiązkowi podołał. Zbędne było natomiast wykazywanie całego procesu rejestracji pozwanej na stronie internetowej pożyczkodawcy czy złożenia wniosku o udzielenie pożyczki. Okoliczności te nie miały bowiem znaczenia w obliczu faktu, że umowa pożyczki została zawarta. Mimo to powód okoliczności te wykazał poprzez przedłożenie wydruków wiadomości e-mail potwierdzających złożenie wniosku oraz udzielenie ww. umowy pożyczki, wysłanych pozwanej M. W. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. działającą w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie (wydruki wiadomości e-mail – k. 76, 77 akt). Jak wyżej wskazano pozwana w piśmie procesowym z dnia 2 stycznia 2024 r. („Odpowiedź na zobowiązanie sądu”) potwierdziła, że należał do niej adres poczty elektronicznej (...), na który omawiane wiadomości zostały wysłane.

W związku z powyższym dowody przedłożone przez powoda w ocenie Sądu są wystarczające dla uznania za udowodniony faktu zawarcia umowy pożyczki i nie stoi temu na przeszkodzie okoliczność, że umowa ta nie została własnoręcznie podpisana przez pozwaną.

Ponadto powód za pomocą potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej wykazał fakt przekazania pozwanej kwoty stanowiącej przedmiot umowy pożyczki (k. 19 akt ). Pozwana we wspomnianym już wcześniej piśmie z dnia 2 stycznia 2024 r. przyznała, że rachunek bankowy numer (...) należał do niej. W załączeniu do przedmiotowego pisma pozwana nadesłała wyciąg z wyżej wskazanego rachunku bankowego, który potwierdzał otrzymanie w dniu 14 czerwca 2021 r. przelewu w kwocie 10.000 zł z tytułu pożyczki nr (...) ( k. 90 akt ). Z nadesłanego wyciągu nie wynika, aby pozwana dokonała niezwłocznego przelewu zwrotnego ww. kwoty pożyczki, jak powinna postąpić osoba uczciwa, która otrzymała środki finansowe mimo nie zawarcia żadnej umowy pożyczki. Pozwana nie udowodniła zatem ani nawet w żaden sposób nie uprawdopodobniła swoich twierdzeń o braku woli zawarcia umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym. Nie wykazała również, aby kwotę 10.000 zł otrzymała w ramach innego stosunku prawnego, co byłoby zresztą niezwykle mało prawdopodobne zważywszy na fakt, że w tytule przelewu wyraźnie wskazano numer pożyczki (...).

Reasumując, dowody przedłożone przez powoda w ocenie Sądu są wystarczające dla uznania za udowodniony faktu zawarcia spornej umowy pożyczki.

Chybiony okazał się również zarzut pozwanej braku legitymacji czynnej powoda. Jak wyżej wskazano powód wykazał istnienie wierzytelności, której dochodzi w niniejszym procesie. Wykazał też skuteczne nabycie spornej wierzytelności.

Zaznaczyć należy, że z treści art. 509 § 1 k.c. wynika, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby to się ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. O ważnej i skutecznej umowie cesji wierzytelności można zatem mówić (co do zasady) wówczas gdy dotyczy ona wierzytelności już istniejącej (pod pewnymi warunkami również wierzytelności przyszłej) i gdy powyższa czynność prawna nie sprzeciwia się obowiązującym przepisom, umowie łączącej dłużnika i zbywcę wierzytelności lub właściwości zobowiązania, z którego wierzytelność będąca przedmiotem przelewu wynika. Uwzględnienie żądania powoda uzależnione zatem było od ustalenia, iż zawarte pomiędzy nim a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (...) z dnia 16 września 2021 r. oraz Akt Cesji nr (...) do tej umowy (zawarty w dniu 26 stycznia 2022 r.) były zarówno ważne, jak i skuteczne.

W ocenie Sądu wyżej wskazane umowy zawierają wszystkie elementy essentialia negotii umowy przelewu wierzytelności.

W punkcie 2.3 (...) zawarto postanowienie, zgodnie z którym przeniesienie wierzytelności będzie następowało w dniu cesji, na który zostanie wystawiony Akt Cesji przez kupującego i przesłany elektronicznie sprzedającemu.

W załączeniu do pozwu powód nadesłał również poświadczony za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego radcą prawnym Akt Cesji Nr (...) oraz wyciąg z Załącznika do wyżej wskazanego Aktu Cesji, sporządzonego w formie tabeli. Treść przedmiotowych dokumentów jest ze sobą spójna, ponieważ w treści Aktu Cesji Nr(...) wskazano, że zawiera załącznik w postaci Wykazu Wierzytelności.

Zgodnie z tabelą z Załącznika wierzyciel pierwotny przeniósł na rzecz powoda między innymi wierzytelność przeciwko M. W., numer PESEL (...) wynikającą z umowy pożyczki nr (...). Dokument ten pozwala na ustalenie, że cesja objęła sporną wierzytelność należną wierzycielowi pierwotnemu od pozwanej.

Wyżej przedstawione okoliczności w zestawieniu z pisemnym oświadczeniem Prezesa Zarządu wierzyciela pierwotnego z 27 stycznia 2022 r. (k. 16 akt ) o dokonaniu zapłaty ceny zakupu wierzytelności przez powoda przesądza o skutecznej cesji wierzytelności. Powód wykazał zatem skuteczne nabycie wierzytelności dochodzonej pozwem od wierzyciela pierwotnego i tym samym wykazał swoją legitymację czynną do udziału w niniejszej sprawie.

Nadmienić należy, że w niniejszej sprawie nie było podstaw, aby powód nadsyłał oryginały wyżej opisanych dokumentów w pełnej wersji. Wszystkie dokumenty związane z cesją niniejszej wierzytelności zostały nadesłane. Dla oceny skuteczności cesji są one wystarczające. Żądanie nadesłania pełnego załącznika umowy z danymi osób trzecich prowadziłoby do naruszenia ochrony danych osobowych tych osób. Nadesłane kserokopie dokumentów zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda radcę prawnego P. R.. Zgodnie z art. 129 § 2 k.p.c. zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy był wywód strony pozwanej o niedopuszczalności poświadczenia za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda wyciągu z załącznika do Aktu Cesji. Nawet gdyby zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez pozwaną przyjąć, że uprawnieni do poświadczania za zgodność z oryginałem wyciągów z dokumentów są jedynie notariusze, to nie oznaczałoby to automatycznie, że wyciąg przedłożony w niniejszej sprawie nie ma żadnej mocy dowodowej. W sytuacji odmówienia poświadczeniu tego wyciągu waloru dokumentu urzędowego Sąd w oparciu o zasadę swobody oceny materiału dowodowego uznałby go za wiarygodny dokument prywatny w oparciu o całokształt zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego.

W ocenie Sądu podniesienie zarzutu w tym przedmiocie było jedynie elementem taktyki procesowej.

Na uwzględnienie zasługiwał natomiast podniesiony przez pozwaną zarzut stosowania przez pożyczkodawcę będącego wierzycielem pierwotnym abuzywnych kosztów pożyczki w części dotyczącej prowizji.

W umowie pożyczki będącej przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie koszty pożyczki zostały ustalone łącznie na kwotę 1.608,40 zł. Na te koszty pożyczki składały się: 1.549,22 zł – prowizja oraz odsetki umowne w kwocie 59,18 zł.

Wysokość pozaodsetkowego kosztu pożyczki, jaki stanowi prowizja z uwagi na datę zawarcia umowy pożyczki numer (...), tj. 14 czerwca 2021 r. powinna być ustalona w oparciu o art. 8d ust. 1 Ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 568).

W/w art. 8d wprowadzono ustawą z dnia 31 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020, poz. 568), która weszła w życie 31 marca 2020 r.

Zgodnie z dyspozycją wyżej przytoczonego przepisu maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dla kredytów o okresie spłaty nie krótszym niż 30 dni obliczało się według wzoru:

MPKK ≤ (K x 15 %) + (K x n/R x 6%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK – maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K – całkowitą kwotę kredytu,

n – okres spłaty wyrażony w dniach,

R – liczbę dni w roku.

W niniejszej sprawie koszty te powinny wynieść zatem maksymalnie 1.549,31 zł, przy założeniu, że całkowita kwota pożyczki wynosi 10.000 zł, a okres spłaty 30 dni [(10.000 zł x 15%) + (10.000 zł x 30/365 x 6%)]. Przewidziana w umowie stanowiącej podstawę roszczenia dochodzonego pozwem prowizja w kwocie 1.549,22 zł została ustalona w wysokości maksymalnej ale dopuszczalnej przez wówczas obowiązujące przepisy prawa.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt III CZP 43/20 (LEX nr 3246823), stwierdził, że okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 u.k.k. nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.).

W ocenie Sądu powyższą zasadę należy zastosować w drodze analogii również w stosunku do prowizji opartej na art. 8d ust. 1 Ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 568). Uprawnienie do pobierania prowizji przy umowie pożyczki nie jest bowiem nieograniczone i nie może być wykonywane przez pożyczkodawcę w sposób dowolny.

W związku z powyższym Sąd dokonał analizy postanowień umownych.

W niniejszej sprawie biorąc pod uwagę fakt, że pożyczka została zawarta na krótki okres (30 dni) prowizję należało uznać za nadmierną, albowiem nie znajduje ona jakiegokolwiek pokrycia w ponoszonych przez pożyczkodawcę kosztach, ani też nie stanowi uzasadnionego, w świetle realiów rynkowych (w tym podobnych umów tego rodzaju zawieranych w obrocie), zysku pożyczkodawcy, a przynajmniej powód okoliczności tych nie wykazał wbrew swojemu obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c.

Podkreślić trzeba, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki jako konsument, co było okolicznością bezsporną. Do zawarcia tej umowy miały zatem zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst ujednolicony Dz.U. z 2023 r. poz. 1028). Stosownie bowiem do treści przepisu art. 22 ¹ k.c. w zw. z art. 5 punkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki. Przy umowie pożyczki głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy – udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy – zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca – aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci – wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowić ukrytego źródła zysku.

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby wysokość prowizji została uzgodniona indywidualnie z pozwaną (art. 385 ¹ § 4 k.c.). Pożyczkodawca bowiem posiłkował się wzorcem umowy pożyczki. Zauważyć w tym miejscu należy, że pożyczkodawca (wierzyciel pierwotny) jest instytucją zajmującą się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy zawartej z pozwaną były dla ich stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana in concreto w toczącym się między przedsiębiorcą a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określonego postanowienia umowy. Umowy konsumenckie podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ § 1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez przedsiębiorcę (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07).

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienie umowy może zatem zostać uznane za niedozwolone po łącznym spełnieniu wskazanych wyżej przesłanek.

Obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04). W rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Abuzywne postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania ( porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11). Postanowienie umowne określane jako abuzywne – jak już wyżej wskazano – nie może dotyczyć sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.

Zdaniem Sądu, za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c., należy więc uznać te postanowienia umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalającego mu omijać przepisy dotyczące wysokość odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego (art. 483 § 1 k.c.).

Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu naliczenie maksymalnej dopuszczalnej prowizji w umowie pożyczki nr (...) stanowiło niedozwoloną klauzulę umowną. Z zasad doświadczenia życiowego wynika bowiem, iż dla firmy udzielającej profesjonalnie pożyczek osobom fizycznym, koszt przygotowania umowy oraz sprawdzenia zdolności kredytowej pożyczkobiorcy nie będą wynosiły kwoty 1.549,22 zł, tym bardziej, że kwota ta jest ustalana odgórnie w zależności od kwoty pożyczki i okresu na jaki została ona udzielona. Ustalona jest ona zatem w oderwaniu od konkretnych czynności podejmowanych przez pożyczkodawcę w związku z zawarciem tej umowy. Wprowadzenie przez powoda w/w opłaty w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie, w sposób rażący naruszało interes pozwanej jako konsumenta i prowadziło do uzyskania przez niego dodatkowego zysku z naruszeniem przepisów o odsetkach maksymalnych.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż żądanie kwoty 1.549,22 zł wraz z żądanymi od niej odsetkami nie było wiążące dla pozwanej stosownie do treści art. 385 ¹ § 1 k.c. Sąd przychylił się do podniesionego przez pozwaną zarzutu zastosowania przez poprzednika prawnego powoda niedozwolonych klauzul umownych.

Jednocześnie w ocenie Sądu brak było podstaw, aby pożyczkodawcę pozbawiać wynagrodzenia prowizyjnego w całości. Spółka świadcząca usługi udzielania pożyczek gotówkowych musi być instytucją rentowną by zapewnić sobie ciągłość działania. Prowizja jest wynagrodzeniem pożyczkodawcy należnym za przygotowanie i udzielenie pożyczki oraz obsługę pożyczki w całym okresie kredytowania. Pozwana miała świadomość, że z zaciąganiem pożyczek w takich firmach pożyczkowych jak wierzyciel pierwotny wiąże się konieczność zapłaty prowizji. Wynika to z wyciągu z jej rachunku bankowego. W okresie od 13 do 30 czerwca 2021 r. pozwana zaciągnęła 7 pożyczek, które wpłynęły tylko na ten rachunek bankowy ( k. 89-93 akt ). Godziła się więc na takie warunki. W obrocie cywilnym istnieje zasada swobody umów i podnoszenie przez pozwaną obecnie abuzywności prowizji jest co najmniej zaskakujące. Dlatego Sąd nie znalazł podstaw by uznać, że cała prowizja powinna być uznana za niedozwolone postanowienie umowne.

W ocenie Sądu odpowiednim wynagrodzeniem prowizyjnym byłaby kwota 549,20 zł, obliczona według wzoru MPKK ≤ (K x 5 %) + (K x n/R x 6%), przy zastosowaniu stawki 5% przewidzianej dla kredytów o okresie spłaty krótszym niż 30 dni przepisami przywołanej już wcześniej ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw. Pożyczka została udzielona na okres 30 dni. Maksymalna prowizja wynikająca z ustawy dla pożyczki do 30 dni wynosiłaby 549, 20 zł a dla pożyczki powyżej 30 dni 1.549,31 zł. W ocenie Sądu krzywdzące dla pozwanej i naruszające jej interesy jako konsumenta było pobranie tak wysokiej prowizji, nawet jeżeli była ona dopuszczalna. Wskazać też należy, że pożyczka została udzielona w okresie złagodzenia maksymalnych pozaodsetkowych kosztów pożyczki z uwagi na pandemię.

Na kwotę należną wierzycielowi pierwotnemu od pozwanej powinny składać się kapitał w wysokości 10.000 zł, prowizja w kwocie 549,20 zł oraz odsetki od wyżej wskazanych kwot. Biorąc pod uwagę fakt, że roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne z dniem 11 grudnia 2021 r. Sąd dokonał przeliczenia odsetek przy pomocy kalkulatora odsetkowego.

Zgodnie z obliczeniami Sądu łączna wartość maksymalnych odsetek umownych za opóźnienie należnych wierzycielowi pierwotnemu za okres od 11 grudnia 2021 r. do dnia poprzedzającego scedowanie wierzytelności na rzecz powoda, tj. 25 stycznia 2022 r. wynosiła 198,85 zł, zaś łączna wartość odsetek ustawowych za opóźnienie należnych powodowi za okres od 26 stycznia 2022 r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, tj. 18 maja 2023 r. – 1.570,17 zł.

Reasumując, pozwana powinna zapłacić na rzecz powoda kwotę 12.316,69 zł, na którą składały się:

⚫

kapitał w kwocie 10.000 zł;

⚫

prowizja w kwocie 549,20 zł;

⚫

niespłacone odsetki kapitałowe umowne w kwocie 59,18 zł;

⚫

odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie naliczone od dnia następującego po dniu wymagalności pożyczki do dnia wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu wierzytelności na powoda, dokonanej według stanu na dzień 25 stycznia 2022 r., które zostały nabyte przez powoda w kwocie 138,14 zł (z uwagi na związanie granicami pozwu zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c.);

⚫

odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia następującego po dniu wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu wierzytelności dokonanej według stanu na dzień 25 stycznia 2022 r. do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa od kwoty pozostałych do zapłaty kapitału pożyczki i prowizji w kwocie 1.570,17 zł.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 720 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie 1. wyroku, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.316,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2023 r. (dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postepowaniu upominawczym) do dnia zapłaty.

W nieuwzględnionym zakresie obejmującym prowizję w niedozwolonej wysokości oraz odsetki od tej prowizji Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd postanowił na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Uwzględniając wysokość zasądzonej kwoty, powód wygrał proces w 92 % a pozwana w 8 %.

Powód w toku postępowania poniósł koszty w łącznej wysokości 6.767 zł, na które składały się:

⚫

opłata od pozwu w kwocie 750 zł ( k. 6 akt ),

⚫

wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 3600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych),

⚫

wynagrodzenie pełnomocnika w elektronicznym postępowaniu upominawczym w kwocie 2.400 zł oraz

⚫

opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł ( k. 6v akt ).

Powód wygrał sprawę w 92%, zatem pozwana winna mu zwrócić koszty postępowania w kwocie 6.225,64 zł (92% x 6.767 zł).

Pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 3.634 zł, na które składało się:

⚫

wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3600 zł oraz

⚫

dwie opłaty skarbowe od pełnomocnictw (głównego i substytucyjnego) w kwocie 34 zł (2 x 17 zł).

Pozwana wygrała sprawę w 8%, zatem powód winien jej zwrócić kwotę 290,72 zł (8% x 3.634 zł).

Uwzględniając powyższe Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.934,92 zł (6.225,64 zł – 290,72 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od kwoty kosztów postępowania Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sędzia Halina Maliszewska